Leeuwkes
DE VIJF PROFESSORS EN HUN KAPOTTE TELETIJDMACHINE
Er waren eens vijf verstrooide professors … Verstrooid, maar oh zo verstandig en oh zo aardig en goedlachs. Ze waren alle vijf naar dezelfde school geweest en waren daar dikke vrienden geworden. Samen naar school gaan was buitengewoon, té gek! Ze maakten ZO veel plezier samen. Ze vormden met hun uiteenlopende talenten en weetjes een verduiveld sterk team. Je had Tommy, de grootste en sterkste van de groep. Hij had niet alleen veel spieren, maar ook énorm veel kennis over de natuur. Dan had je An-Katrien, het andere uiterste. Zij was namelijk de kleinste van de vijf. Maar had minstens even veel kennis! Niet over de natuur, maar wel over de geschiedenis! Je mocht haar alles vragen, geschiedenis was haar passie, niemand kon zo boeiend vertellen over de gevechten tussen ridders en koningen! Daarnaast zat ook Simon in het groepje, hij was een beetje een kluns. En hij was dan misschien wel niet zo handig, maar wel gigantisch grappig en creatief. Naast Tommy, Simon en An-Katrien waren ook Emma en Katrien deel van de groep. Emma was een dromer die steeds met haar gedachten bij rekenkundige en chemische formules zat. Ze hield met heel haar hart van rekensommetjes en maaltafels. Katrien wist vanalles over alle soorten volkeren van over héél de wereld. Ze kende alle details over verschillende culturen, van de Eskimo’s tot die van de indianen.
Na zes lange jaren hard werken en veel bijleren, moesten de vrienden hun laatste schoolopdracht volbrengen. Als ze hier goede punten haalden, slaagden ze voor hun opleiding en konden ze zichzelf échte wetenschappers noemen! Het was een groepswerk, dus – uiteraard – werkten ze met z’n vijven aan de opdracht. Na heel lang en diep nadenken over wat ze zouden kiezen als eindopdracht, kwamen ze tot het ONGELOOFLIJKE idee om een tijdsmachine te bouwen!!!!!!! Voor dit project zouden ze hun verschillende talenten en weetjes kunnen bundelen tot een megasupersonische machine waarmee ze als echt wetenschappers door de tijd konden reizen en nog meer konden bijleren over wat hen zo interesseerde!! Ze waren zo blij toen ze hun plan tot in de puntjes uitlegden aan hun leerkrachten (échte professors!!) en die het een even geweldig idee vonden als zijzelf. Ze werkten uuuuuuuuuuuren, daaaagen, weeeeken, maaaaanden aan hun machine … Maar niemand van de vrienden vond het erg om een paar uur minder te slapen en in de plaats daarvan samen gezellig aan hun GROTE werk te sleutelen en prutsen. … En toen kwam de dag, dé dag waarop hun teletijdmachine af was. Samen aanschouwden ze het prachtige resultaat van hun harde werk … Ze waren zo trots op zichzelf en op elkaar!! Ze kregen uitmuntende commentaar van hun leerkrachten en de beste punten van HEEL hun jaar. Samen haalden ze hun diploma op en vanaf dat moment konden ze zichzelf échte wetenschappers noemen. Échte professors. Hun grootste droom was werkelijkheid geworden!!
De vijf professoren werden wat ouder en richtten hun eigen school op, het College voor Toekomstige Wetenschappers, waar ze lesgaven aan leerlingen die dezelfde mooie droom hadden als zij. Tommy, An-Katrien, Simon, Emma en Katrien gaven in de zomer buiten op het gras les onder het zonnetje en de zingende vogeltjes. Hun leerlingen waren dolenthousiast over hoe leuk de lessen van de professors waren en hoe graag zij later ook een tijdmachine wilden kunnen bouwen. De tijdmachine stond in een klas op het College voor Toekomstige Wetenschappers waar soms lessen gegeven werden over de geschiedenis van onder andere de oude Egyptenaren en hun piramides. Vaak zaten de leerlingen tijdens geschiedenislessen onoplettend naar de machine te staren en weg te dromen over naar welk tijdperk ze graag eens een reisje zouden maken.
Zo zat Anna, een meisje met twee lange blonde vlechtjes en groene ogen, op een dag te dromen van een mooie prins op een wit paard. Ze zou zo graag een kijkje nemen in de middeleeuwen en op zoek gaan naar een mooie lange prinsessenjurk. En ze wou ook eens een echt harnas passen en met een zwaard zwaaien … Ze was helemaal in gedachten verzonken toen professor An-Katrien opmerkte dat Anna aan het wegdromen was en ze haar een vraag stelde. Anna kon natuurlijk niet antwoorden en ze kreeg blozende wangen. Ze lette terug op, maar kon haar gedachten niet van de machine houden. De les, die eindeloos leek te duren, liep ten einde en de klas verliet het lokaal. Professor An-Katrien moest nog aan een andere klas lesgeven, dus ze spurtte naar de andere kant van het gebouw. Anna bleef alleen achter in het lokaal met de tijdmachine. Ze kon het niet laten om hem nog eens van dichtbij te gaan bekijken. Hij had zo veel blinkende knopjes en een grote hendel … Ze vroeg zich af waar die voor zou dienen. Er was ook een groot scherm, dat een beetje op een computerscherm leek en een soort toetsenbord met letters, cijfers en andere rare tekens die ze niet kende. Opeens zag ze dat er op een grote rode knop een stofje lag. Ze veegde het stofje weg. … POEF BAM PIEP KNAL BROM TSJAK PETS KRAK BAF AI PETS!!!!!!!!!!
Overal begonnen lichtjes van de machine te branden en er kwamen allerlei gekke geluiden uit die ze nog nooit gehoord had. Anna schrok zich rot. Haar hart ging als een gek tekeer en ze had meteen zo veel spijt dat ze het stofje had willen wegvegen!! Ze hoopte heel hard dat de machine vanzelf wel terug zou uitschakelen, maar dat gebeurde absoluut niet. Integendeel. Er kwam steeds meer geluid en licht uit de machine. Anna ging met haar ogen over alle knoppen in de hoop dat ze de uitknop zou vinden. Ze kreeg een idee: misschien was de knop waar het stofje op lag wel gewoon de knop waarmee je de machine aan en uit kon zetten. Ze twijfelde even, maar gaf toen een duw op de knop waar ze door het stofje per ongeluk op had geduwd. … Het werd even stil … maar niet veel later kwam er opeens rook uit de tijdmachine!! Anna panikeerde en begon verschillende knoppen in de te drukken, in de hoop dat één ervan de machine zou uitschakelen, maar tevergeefs.
Ze schaamde zich zo enorm hard voor wat er gebeurd was, maar wist dat ze hulp moest gaan halen. Ze ging naar het lokaal waar de leerkrachten hun boterhammetjes aan het opsmikkelen waren en ze koffietjes dronken. Ze legde uit wat er gebeurd was en rende toen snel samen met Simon en Emma naar de machine. Al snel was de hele school op de hoogte van het voorval. De professoren zaten met hun handen in het haar … hun machine die hun zo kostbaar was … kapot … Hoe konden ze hem terug onder controle krijgen? De professoren hebben jullie hulp hiervoor nodig, leeuwkes. Ze rekenen op jullie. Wij hebben alvast heel veel zin in het groot kamp!
Groetjes van jullie leiding Tommy, An-Katrien, Simon, Emma en Katrien
